Sicario is de beste thriller van het jaar. In deze film staan twee dingen centraal: 1) hoe ongelooflijk barbaars Mexicaanse drugskartels opereren en het bloederige en extreem gewelddadige spoor dat ze achterlaten en 2) hoe een jonge, maar talentvolle FBI-agente (Kate Macer, gespeeld door Emily Blunt) zich staande probeert te houden in de wereld van ervaren CIA-cowboys en Mexicaanse drugskartels. Fans van de Netflix-serie Narcos zullen smullen van Sicario.

Het resultaat is een bloedstollende thriller met een paar intense en wreed gefilmde actiescène's. De prachtige transities naar actiescène's zijn heel vet gedaan. Vergelijkbaar met hoe de actie subtiel ingeleid wordt in een film als Saving Private Ryan. Je voelt de spanning toenemen. Tot het moment dat de eerste kogel een loop verlaat en totale chaos losbreekt, terwijl Macer zich staande probeert te houden en de andere agenten met chirurgische precisie te werk gaan.

Maar vergis je niet, Sicario is meer een thriller(drama) dan een actiefilm. Tussen de actiescène's door is het een vrij trage film die de tijd neemt voor de interactie tussen Kate Macer (Emily Blunt), CIA-agent Matt Graver (Josh Brolin) en de mysterieuze Alejandro (Benicio Del Toro). Sicario legt de focus in het verhaal grotendeels op hoe Emily Blunt's personage haar best doet om niet kopje onder te gaan in de voor haar onbekende wereld en onbekende regels van de CIA in Mexico. Dat maakt van Sicario een soort Zero Dark Thirty, maar dan met Mexicaanse drugskartels. Het is een film dat in goede handen is gebleken bij regisseur Dennis Villeneuve, die in een korte tijd meerdere goede thrillers heeft gemaakt (o.a. Incendies, Prisoners en Enemy).






"My name is Max", gromt Tom Hardy in de openingszin van de film. "My world is fire and blood." Geen woord van overdreven. In de ogen van een pyromaan is Mad Max: Fury Road een dampende en zwetende pornofilm. Ramvol explosies, functioneel geweld en een achtervolging waar je U tegen zegt (eat that, Ronin!)

Maar het gave aan Fury Road is dat het tegelijkertijd veel meer is dan een actiefilm. Alles is stijlvol en zwaar over-the-top. De badguy is een soort fucked up kruising tussen Darth Vader (met beademingsapparaat), Jabba The Hut (met harem) en Skeletor (met masker). Er is een vrachtwagen met rijdend podium waarop iemand met een vlammenwerpende gitaar speelt. Niks is subtiel. Alles is stylish over-the-top, zoals The Matrix dat ook was: stylish en insane, maar zonder doldwaas komisch te worden. Dit is een wereld die je gelooft, waar al die maffe dingen in thuishoren en een wereld die je zodoende helemaal opslokt.

Over het Mad Max-universum gesproken: ergens halverwege de film zit een shot van met een stel freaky gasten die op stelten rondlopen. Het shot duurt nog geen 5 seconden, maar spookt daarna nog de rest van de avond door je hoofd. Het is een shot wat rechtstreeks uit een Dali-schilderij leek te komen. Heel freaky weird. Met een heerlijke "fuck you, we're not explaining shit"-mentaliteit, zodat je naar meer hunkert over het vreemde Mad Max-universum. Net zoals ze dat ook zo tof deden met het wereldje van John Wick. Alles is vreemd, stijlvol en raar. Maar tegelijkertijd heeft alles wel een natuurlijk plekje in het Mad Max-universum. Dit is geen film waarbij vorm boven inhoud verkozen is. Ze staan in balans met elkaar.

George Miller heeft zo'n beetje in z'n eentje het post-apocalyptische genre uitgevonden met de originele Mad Max-trilogie. En met Mad Max: Fury Road komt hij, na 30 jaar afwezig te zijn geweest, iedereen weer even laten zien wie de baas is. Denk aan wat films als Die Hard, Terminator 2, The Matrix en The Dark Knight voor actiefilms hebben betekend. Mad Max: Fury Road sluit aan in dat rijtje van legendarisch goede actiefilms.






Laten we meteen met de deur in huis vallen; of je The Force Awakens nu goed of slecht vond (dat laatste is niet mogelijk, shut the fuck up of ontvolg) het is toch dé release van het jaar. Geen enkele andere franchise weet de geest zo te boeien als Star Wars, zelfs The Godfather of Aliens moet wat dat betreft het onderspit delven.

Lucas, maar natuurlijk eigenlijk J.J. Abrams, pakken het verhaal weer op en doen dat met een passie die zijn weerga niet kent. Han Solo en Leia keren terug, net als Luke en nieuwe personages zoals de weergaloos gespeelde Rey (Daisy Ridley) en Finn door John Boyega, maar vooral ook de nieuwe bad-guy Kylo Ren (door de onwaarschijnlijke nerd Adam Driver).

Het is echter het feit dat Abrams een nieuwe 'feel' aan Star Wars durft te geven en nog steeds dat oude gevoel weet te behouden. Is het een brugfilm? Waarschijnlijk wel. Episode VII is niet meer en niet minder dan een film die fans willen zien. Je kunt dat als laf beschouwen, maar zoals een bekende van Flabber eens zei over de prequels; "Ja maar dit zijn gewoon hele andere films!". En daar trapt Episode VII dus niet in. Goedschiks of kwaadschiks past het allemaal uitstekend in het plaatje.

Waarschijnlijk heeft iedereen deze film al gezien maar toch; Star Wars Episode VII mag het dan op safe spelen, en eigenlijk de formule van de eerdere films opnieuw herhalen, toch liever dit dan Ja-Jar. Ga dus nog een keer kijken. Dank u, J.J. en Disney. We kunnen niet wachten op VIII. Want we zijn dorstig nu... dorstig naar alles wat de Star Wars-toekomst ons brengt, zelfs alle spin-offs. En natuurlijk kijken we uit naar wat Supreme Leader Snoke ons nog gaat brengen. Is hij Plagueis? Is hij een... OMG, we gaan weer aan de comics en boeken nu want we kunnen gewoon niet zo lang wachten. May The Force Be With You.






Jawel, Oscaar Isaac heeft een verdomd goed jaar achter de rug met twee van zijn films in dit lijstje (hij speelde eveneens Poe Dameron in The Force Awakens). Maar hoewel beide films technisch gezien science fiction zijn, is Ex Machina TOTAAL anders. Ex Machina is een duistere, filosofische science fiction die speelt met een hele leuke puzzel: wat betekent het om mens te zijn?

In deze film staat kunstmatige intelligentie namelijk centraal. Iets waar computerwetenschappers hard aan werken. En al ver mee zijn. Het is niet een kwestie of jij en ik hyperintelligente kunstmatige intelligentie nog gaan meemaken, het is de vraag wanneer. Maar niet iedereen staat er om te springen. Dat bleek recent nog toen grote denkers, waaronder Stephen Hawking en Elon Musk, ervoor waarschuwden. We kunnen in hun beleving simpelweg niet overzien wat er gebeurt als iets ons in intelligentie voorbij schiet.

Welnu, dat kruispunt (het moment dat kunstmatige intelligentie niet meer te onderscheiden is van menselijke intelligentie) is hetgeen centraal staat in Ex Machina. De 24-jarige Caleb wordt in deze film uitgenodigd in het prachtige landhuis van Nathan. Nathan is soort Sergey Brin (CEO Google) meets Steve Jobs (Apple) die in zijn eentje in het geheim hard gewerkt heeft aan de allereerste levensechte A.I. en het is aan Caleb om haar uit te testen. Wat volgt is een film die je op het puntje van je stoel houdt en je continu aan het denken zet over de vraag: is iets wat zo intelligent is, 'levend'? Steeds als je het denkt te weten, is de film je een stapje voor. Het steekt verdomd slim in elkaar. Voor een film met slechts drie acteurs die zich op één afgesloten locatie afspeelt, is dat heel knap. Voor de rest: hoe minder je weet over deze film, hoe beter.

Die dansmoves though... Wow.






Het originele The Man from Uncle is een serie van ver voor onze tijd. Serieus, toen waren we nog niets eens een vieze gedachte in papa's piemel. En het was ook nog eens in een tijd waarin de Koude Oorlog nog een ding was.

Maar is er eigenlijk zoveel veranderd? Niet echt als je kijkt naar IS en Noord-Korea. De dreiging en spionnen zijn nog zo alledaags als maar kan... Hoe dan ook is The Man from Uncle een fijne spionnenfilm.

Een film waardoor je weer even in dat jasje van geheimpjes kan hangen. SPECTRE kreeg dat bijvoorbeeld niet voor elkaar (en de uitstekende Kingsman: The Secret Service weer wel). Dus laten we hopen dat door deze film het spionnenfilmgenre weer nieuw leven in geblazen wordt. En dat deze ' back to business' van regisseur Guy Ritchie een vervolg krijgt, ware het alleen al om de magie tussen Henry Cavill en Arnie Hammer (die een heel slecht Russisch accent heeft, maar fuck dat, zo hoort het ook).

Heerlijke funlulkoek en misschien samen met Kingsman wel de leukste spy movie van het jaar. Oh en Spy ook. Die was ook leuk.






Flight of the Concords is sowieso al een ding voor veel mensen. Het is misschien wel één van de grappigste series ooit voor mensen met een 'bepaalde smaak'. Maar zelfs als je die rare Nieuw-Zeelandse humor niet kunt waarderen, is What We Do in the Shadows nog steeds een aanrader.

Deze nepdocumentaire is een verhaal over vijf vampieren die samen in één huis moeten wonen. Natuurlijk moeten ze bloed drinken en natuurlijk willen ze graag eng zijn, maar dat loopt allemaal in de soep omdat het een stelletje watjes zijn. Deze film is niet alleen een prachtige tribute aan vampieren an sich (elke vampier is aanwezig, van Max Schrecks Nosferatu tot vampieren uit Interview with a Vampire met Pitt of de ouderwetse Count Vlad die vooral mensen op spitsen wil rossen (poken)). En alleen al voor de vliegscènes moet je deze bizarre, stompzinnige zooi zien. Heerlijk.

What We Do in the Shadows is een film die compleet onder de radar naar binnen vloog, maar ineens de grappigste film van het jaar bleek!






Wanneer de 19-jarige Jay na een date seks heeft gehad met een jongen, is ze vanaf dat moment vervloekt. Hij heeft door de seks zijn vloek, bewust, op haar overgedragen om er zelf vanaf te komen. Juist ja, een vloek als een soort SOA. Briljant. Wat de vloek is? Jay wordt, waar ze ook is, continu achterna gezeten door een entiteit die langzaam op haar af komt lopen vanuit de verte. De enige manier om eraf te komen is door seks met iemand anders te hebben om de vloek over te dragen.

Ondanks dat It Follows een horrorfilm is, kan je het niet echt vergelijken met doorsnee horrorfilms als een Saw, Scream of The Ring. It Follows is op veel fronten vernieuwend. Een origineel plot. Het maakt gebruik van prachtig, hoogwaardig camerawerk. Er zit een hele vette John Carpenter-achtige (retro-synthesizer) soundtrack in, gemaakt door dezelfde artiest die ook Fez deed. En bovenal: het maakt praktisch geen gebruik van goedkope schrikeffecten door harde geluiden of plotselingen gebeurtenissen. Het zit subtieler in elkaar. Deze film werkt op een dieper, psychologisch niveau en kruipt onder je huid. Omdat Jay continu achterna gezeten wordt, word je vanzelf helemaal paranoïde. Je gaat anders naar deze film kijken. Wij keken continu naar de hoeken van het scherm, op zoek naar iets of iemand dat direct op haar afliep. Heel slim. Een frisse wind door het horrorgenre.






Ridley Scott leek verloren. De weg kwijt, al dan niet door toedoen van de zelfmoord van zijn broer Tony. Hoe dan ook was Exodus: Gods and Kings een regelrechte ramp en scoorde hij ook niet echt lekker met Prometheus. En hoewel iedereen verwachtte dat hij meteen door zou gaan met een tweede deel zodat hij richting Aliens kon werken, maakte hij eerst The Martian. Een wetenschappelijk verantwoordde film over een gestrande astronaut gespeeld door Matt Damon.

Toegegeven; het is vrij onwaarschijnlijk dat iemand zo relaxed en humorvol een lange tijd op de rode planeet kan doorbrengen. Maar aan de andere kant was het ook weer verfrissend dat het eens niet alleen kommer en kwel was (zoals Moon of Gravity). Nee, The Martian was een schoolvoorbeeld van positief denken en hoewel wat dat betreft onrealistisch, is het nog steeds een lust voor het oog en een fijne feelgood. Het is een knap staaltje regie van Scott en een nog mooier staaltje acteurwerk van Damon die toch het grootste gedeelte van de film moest dragen zoals Tom Hanks in Cast Away deed. En nu willen we dus ook naar Mars. Soms.






Andrew Neyman is een jonge drummer die zijn talenten hoopt te ontwikkelen aan het conservatorium, om op een dag niets minder dan de beste drummer ter wereld te zijn. Koste wat het kost.

En dan komt hij Terence Fletcher (gespeeld door J.K. Simmons) tegen. Hij leidt een elitegroep van talentvolle jonge jazz-muzikanten met ongelooflijk spartaanse lesmethodes. Hij wordt gevreesd. Maar ook hoog gewaardeerd. Hij is een tiran. Maar ook een genie. Zijn obsessieve streven naar perfectie is manisch, maar zorgt er tegelijkertijd voor dat Andrew krijgt waar hij om vraagt: hij wordt voorbij zijn muzikale en mentale grenzen gedreven. Ver. Maar tegelijkertijd wordt hij ook gebroken, tot waanzin gedreven. En zo loopt de film op briljante wijze over de flinterdunne lijn tussen emotionele marteling en artistieke hoogten.

J.K. Simmons, die eerder ook schitterde in de Spider-Man-trilogie en de hilarische Cave Johnson speelde in Portal 2, is een waar genot om naar te kijken in deze film. Niet voor niets ontving hij er een Oscar voor. Simmons is een extreem dominante aanwezigheid, maar geeft tegelijkertijd op prachtige wijze ruimte aan Miles Teller (die de jonge drummer speelt). Ze overstemmen elkaar niet, maar vullen elkaar prachtig aan. In zowel het verhaal in de film, als in acteerprestaties, helpt J.K. Simmons om zijn tegenspeler te laten excelleren. Het is een prachtige dynamiek, van een verhaal dat gaat over de vraag waar de morele grens ligt. Hoe ver mag je gaan om iemand om iemand te breken en opnieuw op te bouwen? Hoe ver zou jij het zelf laten gaan als jij Andrew Neyman was?

Het samenspel maakt van Whiplash een prachtige muziekfilm, maar misschien wel nog meer een prachtige acteursfilm.






Los van wat we over Whiplash zeggen is Birdman feitelijk een soort tweede drumfilm in de lijst. Maar het is meer de cadans waar we op aan willen sturen hoewel die meer dan welke film dan ook bijzonder aanwezig is. Deze film is een ervaring bovenal. Het ritme, de vloeibaarheid, het ogenschijnlijk smeuïge gemak, het tempo, het is iets wat nog nooit zo mooi verfilmd is. Je proeft een bijna sensuele relatie tussen de acteurs en de camera die van een ongekende schoonheid is mede dankzij cinematograaf Emmanuel Lubezki. Hij laat de film lijken alsof het in één keer geschoten is.

Maar oké, los van de briljante regie van Alejandro González Iñárritu (die sowieso alleen maar prachtige films maakt) is Michael Keaton op zijn best als een vervallen acteur die vooral bekend is om één superheldrol (á la Batman). Hoe je het ook wend of keert: Birdman is een film die je gezien moet hebben dit jaar. Al is het maar om de visuele porno.

Birdman zal niet de boeken ingaan als de meest diepzinnige film ooit. Ook niet als een film die het moest hebben van ondersteunende acteurs (het blijft gewoon niet hangen), maar net als Gravity is het een piece of art. Een stukje cinema met een grote C. En het mooie is alleen maar dat we nu meer films van deze regisseur willen zien, als is het alleen maar om op te merken wat hij 'nu weer voor mooie fratsen heeft uitgehaald'. Ga Birdman dus absoluut kijken.

Dus nu is het wachten op The Revenant, de volgende film van dezelfde regisseur en hopen dat Leo eindelijk een keer een Oscar pakt.





Uiteraard is het een even lange traditie dat jullie, onze gewaardeerde bezoekers, er een andere mening op nahouden. Eigen lijstjes (en fanboyfitties) zijn welkom in de reacties! En/of gebruik de poll om te stemmen op je eigen favoriet van het jaar.